Een vossenrit gaat altijd door. Nou ja, bijna altijd. Er zijn slechts enkele hoge uitzonderingen waarbij de rit gecancelled wordt. Bijvoorbeeld als het gevroren heeft en er ijs op de weg ligt. Of als het dusdanig hard geregend heeft dat de uitgezette krijtpijlen onder water zijn komen te staan. Of als de pijlen ondergesneeuwd zijn (er zijn trouwens wel dubieuze technieken om gele pijlen in de sneeuw te maken). Maar op die hoge uitzonderingen na, gaat een vossenrit altijd door.
Ook bij windkracht 7 en regen? Ook bij windkracht 7 en regen.
En terwijl de koeien uit het weiland waaien komt er een sliert FTCW fietsers voorbij op zoek naar pijlen en uiteindelijk de vos. Sommige fietsers hangen in een hoek van 45 graden in de wind om niet van de weg geblazen te worden. En als groep tegen de wind in rijdt valt het bijna stil. Een gemotoriseerde scootmobiel zou met gemak de versnipperde groepjes op kunnen rapen zo hard waait de wind.
Maar als het dan uiteindelijk voor de wind gaat wordt door sommigen zelfs de 60km per uur aangetikt. Laagvliegen voor gevorderden. Maar door al die wind en regen is het moeilijk pijlen zoeken. Geel en klein waren ze afgelopen zondag en daardoor moeilijk te vinden. Mede daar door was het weer een rit waarbij veel rijders één of meerdere emmers misten. Na afloop zochten de lotgenoten elkaar dan bij de vos. “Wel lekker getraind” was de troostprijs waarmee ze elkaar opbeurden. “Volgende keer beter”, want een vossenrit die gaat altijd door.