Vossenrit verslag 13 december 2015 door Eva Huising
Zaterdagavond keek ik naar buiten en werd erg bedroefd. De weersvoorspelling voor zondag maakte mij niet vrolijker. Regen en harde wind…… dat gaat morgen niet veel worden.
Zondagmorgen keek ik uit het raam en ontdekte dat het droog was en de wind ook acceptabel was. Enigszins opgelucht heb ik de fietskleding aangetrokken, ontbijt genuttigd en ben vol goede moed samen met Bertus naar Velo gefietst. Zoals gebruikelijk nemen we daar een bakkie en kletsen we even bij met de rest van de groep. De meevaller van het weer en het feit dat de rit door Kees, Kees en Peet was uitgezet, waren voor mij voldoende redenen om de joker eens op te zoeken en in de emmer te gooien. Een beetje risico moet je durven nemen, want bij deze heren hebben we het als ploegje al twee keer fout gedaan. Vandaag maar eens ondervinden of het gezegde “drie maal is scheeprecht” opgeld doet.
Na de start werden we richting De Lier gestuurd. Op de fietsbrug bij de Zwethlaan reed Wim Vis lek. “Dat zijn geen goede voortekenen voor mijn dure joker”, dacht ik nog. Snel de band gewisseld en op naar het Kraaienest. Daar werden we door het grasland gestuurd. Dat zijn stukken die wij als veteranen liever niet hebben, maar als het moet, dan moet het.
De pijlen leidden ons naar de Oranje Sluis. Daar zagen we de pijlen naar de eerste post. Peet was al bezig met het neerzetten van de tweede post aan de overkant van de weg. Snel gooiden we ook daar de kaartjes in en draaiden we om. De route ging via Naaldwijk naar de Woonboulevard. Daar werden we ingehaald door de kop van Tour II met daar tussen drie van mijn kleinkinderen. Met veel bombarie passeerden ze onze groep, maar vergaten goed op te letten. Jeugdige overmoed zullen we maar zeggen
Met mijn rechter oog zag ik een pijltje richting een loods staan. De kids waren er langs geschoten, maar wij schoten de loods in. Via wat trappetjes vonden we daar een controle. Met enige vorm van trots vervolgende wij de route. Dit voorval kan en zal ik lang gebruiken om die kleine donders de les te lezen, dacht ik nog.
De rit ging verder via de Honselersdijk, Poeldijk en Wateringen naar de vos. Daar stonden de mannetjes al te schreeuwen en zoals het hoort hielpen de kleinkinderen oma’s bij het zoeken van de vos. We bleken als eerste van de veteranen bij de vos te zijn en mijn ring zat ook nog eens als eerste in de vos. Dat betekende 20 punten. Daar komt de joker nog eens bij, dus ik kon 40 punten bijschrijven. Met gepaste trots reed ik naar Velo. Daar was voldoende commotie om mijn overwinning, maar zonder geluk vaart niemand wel.
Uitzetters wederom bedankt voor een uitdagende rit.
Eva Huising