Verslag van vossenrit No. 11, Tour 3, gereden op 3 januari 2016
Na een hele relaxte periode rond kerst en oud en nieuw stond op 3 januari alweer de eerste vossenrit op het programma. Het valt niet helemaal mee om uit bed te komen, dus doe ik een beetje rustig aan en pak de auto in plaats van de fiets van Maasdijk naar Velo. Normaal ga ik liever op de fiets, in de hoop onderweg al op stukjes van de route terecht te komen. Maar vandaag dus niet en misschien maar beter, want voorkennis heeft tot nu toe zelden geholpen.
De route start in de richting van Den Hoorn. Al snel ontstaat er een mix van Tour 2 en Tour 3 omdat de voorrijder van Tour 2 de weg kwijt was geraakt. Deze keer had ik bedacht om eens niet vooraan te gaan fietsen en dat bleek een goede keus. Midden in Sion stond een pijltje naar rechts, op een iets wat ongebruikelijke plek. De voorste rijders hadden het niet direct in de gaten en gingen daarom vol in de remmen. Vlak voor me zag ik een valpartij, later bleek Evert Kuijper vrij ernstig gewond te zijn, dat was niet leuk. Maar goed, ik zat vlak achter een jeugdrenner die het pijltje wel zag en zo volgden we het zandpad richting de Harnaschpolder.
Daarna ging de route, pal tegen de wind in, richting Midden-Delfland en langs de nieuwe A4. Hier en daar moesten we stukken over nat grasland en door de klei. Normaal vind ik dat wel leuk, maar vandaag was ik een keer op mijn andere fiets met SPD-SL pedalen en die blijken minder fijn te zijn als er bagger tussen komt te zitten. Het is knap irritant als je schoenen niet vast willen klikken. Gelukkig, na een beetje pielen gingen ze wel weer vast. Ik arriveerde als een van de eersten van Tour 3 bij de eerste controle, maar kwam weer op achterstand door nog meer gedoe met mijn schoenen.
Iets later dan de rest kwam ik aan bij de volgende hindernis. Het waren de bruggetjes waar Marcel ons op had gewezen tijdens zijn speech. Er was verteld dat ze geen leuning hadden, maar ze bleken ook nog eens spek glad te zijn. Zelf dacht ik dat het wel meeviel, maar vlak voor me zag ik iemand zijn fiets uit het water halen, omdat hij onderuit was gegaan. Halverwege de brug zette ik een klein beetje aan en oeps daar ging ik zelf ook onderuit, over een levensgevaarlijk laagje uitwerpselen van eenden en ganzen.
Na dit te hebben overleefd, we konden we weer door. Langs een smal modderpadje in de bosjes vonden we de tweede emmer. Nu moesten we als een speer door richting Schipluiden om de kopploeg bij te halen. Vlak voor het dorp langs de Gaag stond de derde emmer.
Ondertussen was de kopploeg in Schipluiden de weg een beetje kwijt geraakt, dus die kwamen weer terug. Dat was gunstig, want hierdoor kwam ik weer meer vooraan te zitten. Een vossenjacht official van WWV was ook nog eens zo vriendelijk om ons de juiste kant op te wijzen richting ‘De Tuinderij’.
Alles leek nu weer mogelijk, dus snel verder. We kwamen uit in Kwintheul, met een klein groepje volgers besloten we daar om te gaan snijden en rechtdoor naar de Bovendijk te rijden, vanaf de brug over de Lange Watering. Dit was ons geluk, hiermee creëerden we vlak voor het eindpunt een aardig gat met de renners in de kopgroep die toen nog bezig waren om rond het voormalige pand van Van der Voort buizen te komen.
Nu was het zaak om geen peilen meer te missen. Ik zat vooraan in een klein groepje van renners uit Tour 1, 2 en 3. Foutloos en zonder onze voorsprong te verliezen, reden we naar het eindpunt. Toen ik aankwam kon ik de vos vrij snel vinden, want hij zat onder een hoop van Tour 1 en 2 renners en ik gooide mijn ringetje er, naar later bleek, als eerste van Tour 3 in.
Uitzetters bedankt, het was weer een leuke rit, ik heb ervan genoten en helemaal goud, want dit was voor de 4 keer dit seizoen 20 punten! Ik weet niet wat ik meemaak. Doe nu zo’n 7 jaar mee en eigenlijk altijd voor spek en bonen. Zou het kwartje voor mij nu dan eindelijk gevallen zijn? Leuk dat Tour 2 begin van het jaar is opgesplitst, ik voel me helemaal thuis in Tour 3, volgens mij werkt het prima als kweekvijver voor aanstormend vossenjacht talent.
Harm Horstman, Team PDS