Vossenrit verslag door Harm Horstman.
Het was zondag 16 oktober, de zon scheen volop en de temperatuur was hoog genoeg om met korte broek te fietsen, maar onder de 20 graden draag ik lang.
We begonnen rustig richting de Bonte Haas en in de buurt van ’t Woudt ontstond er al kopgroepje van een man of 15. Ik moet nog een beetje op gang komen en fiets lekker mee in het midden van dit groepje. Ik had me, zoals altijd, weer eens voorgenomen om echt goed op pijltjes te gaan letten en niet als een kip zonder kop achter de rest aan te gaan. De pijltjes waren klein, maar van verder van goede kwaliteit en ik had het gevoel dat ik niets ging missen.
In Schipluiden slaan we rechtsaf ter hoogte van de Zouteveensebrug in de richting van Vlaardingen. Halverwege de Zouteveenseweg kan ik net op tijd remmen om niet te hoeven keren en als eerste het erf van de boer op te rijden alwaar de eerste emmer stond. Als eerste van de groep gooi ik mijn kaartje in de emmer en daarna vol gas door. Op het lange stuk wisselen we elkaar vooraan een beetje af en Mike van Uffelen zag mooi op tijd het pijltje richting Klein Vlietzicht. Vlak voor Vlietzicht slaan we linksaf en vlak daarna weer rechtsaf door het gras, 2 bruggetjes over en het talud op. Ik fiets voorop, maar op het smalle gravel padje langs het water loopt een hardloopster met een slakkengang en de stereo op 10 dus dat schoot voor geen meter op. Even later kunnen we weer gas geven en knallen we het bos door langs de 2de emmer.
Het tempo is hoog, maar ik voel dat ik goede benen heb en probeer ook de snelheid erin te houden en vooraan te blijven. Dat was niet continu vol te houden, dus af een toe een beetje gas terug en ja hoor, staat daar gewoon alweer de 3deemmer. Je moest nog goed kijken want hij stond vlak naast een visser en die had ook wat roods aan. Dat gaat hard, 3 emmers al en voor mijn gevoel nog maar net op de helft. Als een speer gaan we weer door. Bij Maasland missen er een paar een pijtje, waardoor ik weer even vooraan kom te fietsen. Langs de Gaag hebben we meewind en kunnen we tot aan Schipluiden dik boven de 35 km fietsen. Dat schiet lekker op. In Schipluiden nog een klein geintje, maar ik had goed gegokt om direct het bruggetje over te fietsen.
Terug in Den Hoorn had ik veel geluk. Ik meen dat een groepje met Kees van Schie en Paul van Leeuwen rechtsomkeer maakte in de richting van het bermpad langs de A4, precies toen wij aan kwamen fietsen (bedankt nog daarvoor J). Ik zette mijn fiets in het laagste verzet en fietste het gras door zover als het ging. Ik trok me niets aan van de twijfels van een aantal anderen, liep gewoon door de struiken en ja hoor, daar stond ie, emmer nummer 4! Volgens mij was het best een steile helling, maar hup naar beneden, kaart in de emmer en weer door. Nu kon ik het verschil gaan maken. Omdat mijn fiets al in het laagste verzet stond kon ik in één keer door trappen naar het terrein van “van der Heijden” zonder af te hoeven stappen en zo ontstond er een flink gat met de rest. Alleen Nick Olsthoorn zat nog voor me, maar bij de Bonte Haas haalde ik hem bij en we spraken af om samen verder te gaan en zo geen pijlen te missen. Het lukte ons om snel foutloos naar het Hofpark te rijden. Daar stonden de renners van Tour I en II al te wachten. Hun blik verraadde een beetje de plek van Vos. We moesten we nog wel een beetje zoeken en weer had ik geluk en zag hem net wat eerder dan Nick.
Te gek om weer eens als eerste de ring in de Vos te doen, na 2 dramatisch slecht verlopen ritten. Nick Olsthoorn was ook in de gloria, want die had de Jackpot met zijn Joker en staat gelijk met stip bovenaan in het klassement.
… en bij thuiskomst zie ik dat ik ook nog een geluk heb gehad dat mijn band heel is gebleven