Vossenrit verslag van zondag 8 januari 2017 door Marcel Dries.
De manier waarop Marcel stilstond bij het overlijden van een gewaardeerd lid was héél mooi en gaf aan hoe groot de schoenen zijn die hij dit jaar achterlaat. Na de ode aan Arie liep ik in gedachte naar buiten. Ik snoof de frisse lucht op en pakte mijn fiets. Het weer is ons goedgezind zeker vergeleken bij de sneeuw en ijzel die nog geen 24 uur eerder voor zo’n 500 ongelukken zorgde. Maar als de lage stand van de zon en het natte wegdek al geen voorbode zijn voor een verraderlijk ritje dan was het wel het feit dat de heren Peet, Kees en Kees de rit hadden uitgezet. Overal zong het “PKK-gevaar” door de groepen rijders.
Een gewaarschuwd mens telt voor twee zou je zo denken maar bij de tweede pijl van de dag in Ten Hove, ging het al mis. Ik had goed gekeken (dacht ik) maar toen ik toch even om keek zag ik Jan Willem in een parkeervak stoppen. Ik draai om en rij terug en vervolg mijn weg het Hofzicht in tot Ted mij er op attent maakt dat mijn achterband lek is. Prima start dus, not! In allerijl wissel ik mijn band, nadat ik een 1½ duims spijkertje heb gevonden. Dat dit boosdoenertje mij zou redden kon ik toen nog niet bevroeden al stak ik hem wel als een heuse trofee in mijn achterzak. Op de Heulweg zag ik de laatste veteranen oversteken en was ik tevreden niet alleen mijn weg te hoeven vervolgen.
Op de Bovendijk kreeg ik Tour 3 in het zicht en met hen draaide ik de Hooghe Beer op. Als ik plotseling mijn collega vossers John & John uit de Hoenderparklaan zie komen rijden begin ik te twijfelen. Toch maar eens even verhaal halen. Wederom draai ik om en met mij de gehele groep van tour 3 waarvoor ik later wordt bedankt. In de emmer liggen slechts 3 kaartjes en begin ik in een mooie afloop te geloven. Na de fietsbrug over de Burgermeester Elsenweg sluit ik bij mijn makkers aan en vervolgen we de weg. Later sluiten Marcel, Johan en Peet zich bij ons aan en sluiten we zwijgzaam een pact. Laatstgenoemde ging bovenop een brug onderuit en viel uit door een lekke band.
Het blijft de hele rit spannend ook al rijden we een beschamend gemiddelde van nog géén 22km. In Naaldwijk zaait Peet grote verwarring door ons tegemoet te rijden. “Zag je paprika? Ik vertrouw het niet?” en we rijden schouderophalend twee keer voor niets door de woonplaats van zijn dochter (ja we weten alles!). Later vinden we de 2e emmer achter een opgetrokken wal in s’Gravenzande waar verderop enkele pijlen zijn uitgeveegd. De 3e post, bemand door Menno, wordt gevonden in Monster langs de Haagweg. In het bos bij Parnassia en het weiland in Poeldijk is de route lastig te lezen maar vinden we de laatste emmer niet. Op het Wenpad vervoegen Johan, John en ik ons bij John en Marcel die even aan onze aandacht waren ontsnapt.
In het Uithofpark vinden we bij Peet de verlossende emmer en omdat de vos zich al had verraden toen we de hoek omgingen was het zaak de snelste weg te vinden hetgeen ditmaal is gelukt!
Marcel Dries