Toevallig vertelde ik afgelopen week weer eens aan vrienden in Verweggistan, want ja doordeweeks zit ik in Verweggistan voor mijn studie, in geuren en kleuren over de Vossenritten. Ik eindigde mijn verhaaltje met: ‘Tot nu toe heb ik telkens wel de vos, maar ik wil eens flinke punten scoren.’ … Nou, die punten zijn binnen!
Net voor de rit, maak ik samen met pap mijn fiets klaar. Bandjes op spanning brengen, vuil uit de remblokken halen, ketting smeren, om geruisloos te kunnen ontsnappen als de kans zich voordoet. Verder ben ik tiptop voorbereid op de kou, omdat ik vorige week nog een boterhamzakjes-tip heb gekregen. En die werkt!
Voor de start blijf ik in gedachte twee belangrijke adviezen herhalen, namelijk bij de groep blijven en als het kan in iemands wiel fietsen. We fietsen de Noordweg op, steken over richting de Erasmusweg, steken over richting de Melis Stokelaan en steken zo nog een aantal keer over… hierdoor is de ‘blijf-bij-de-groep-tactiek’ wel erg lastig. We vervolgen onze weg richting Houtwijk en Loosduinen. Daar krijg ik een bemoedigend duwtje van Peter van der Hoeven in de rug. ‘Mooi nu zit ik voorin. Tour 3 is nog helemaal compleet, dus we doen een tandje erbij.’ Paul van Niekerk in de echo achter mij: ‘Gaan we nog niet hard genoeg?’ Dan staat bij Madestein de eerste emmer, mooi dat is één!
We fietsen door naar Poeldijk en Honselersdijk. Ik kijk op mijn tellertje en zie dat we al 20 km bij elkaar fietsen. Wel gezellig en warm, maar heel de rit zo uitfietsen is wat overdreven. Het is geen toertocht! Bij de Nieuwevaart kom ik achterop te liggen, omdat ik netjes afstap voor een steil bruggetje. Wel zo veilig, toch? Hierna even op de pedalen staan en het gat dichtrijden. In de Kasteelestraat (ja, dit heb ik nauwkeurig via Strava opgezocht) verlies ik een deel van de groep uit het oog. ‘Hebben ze de pijl om de weg te kruisen nou gemist of fietsen ze zo hard?’ ‘Even doorkachelen, dan zie ik ze zo wel weer.’ Dan passeert een wielrenner ons en hoor ik achter me ‘Dat is iemand van een andere tour, die kun je wel laten gaan.’… ‘Hm, het is nu wel tijd om aan mijn ontsnapping te werken.’ Ik besluit achter de wielrenner aan te gaan. Over de Noordlandse weg, vervolgens het Noordlandse pad op. Lange stukken, dus af en toe achteromkijkend. Ik kom steeds meer in de buurt van de wielrenner, maar nog niet in het wiel. We zijn inmiddels bij een bosrijke omgeving en ik zie hem ineens links omhooggaan. ‘Huh, ook een padje daarzo?’ Ja en daar staat emmer nummer twee!
Rob van Alphen had al in de smiezen dat ik in de achtervolging-modus zat en lijkt te wachten bij de emmer. Fijn! Samen fietsen we verder en zo kan ik een eerdergenoemd advies opvolgen. Dan staat bij Hoogwerf emmer nummer drie. Ik kijk weer op mijn tellertje om in te schatten of ik het tempo nog kan volhouden. Het is namelijk wel doorbikkelen. Snelbinder over, langs de Wollebrand richting Velo. Inmiddels een bekend stuk. Net voor Kwintsheul duikt een groepje op. ‘Zou dat het groepje zijn dat ik uit het oog verloren ben? Ik zie een blauw en oranje tenue, dus het zou best kunnen.’ Bij de Heulweg lukt het om het gat dicht te rijden en néé ze zijn het niet. Balen… of toch niet? ;)
Eenmaal bij de vos gooi ik mijn kaartje in de restemmer. Mijn medespeurders van de andere tour hebben de vos, overigens weer hartstikke goed verstopt, al gespot dus ik gooi zo mijn muntje erbij. We kletsen nog wat na, ik sta als ‘underdog’ tussen tour 2, en dan komt de vraag ‘Waar blijft tour 3?’. ‘Tour 3? Ik ben van tour 3!’ Ben ik nou echt de eerste? Ja, écht waar! In Verweggistan heeft mijn verhaaltje voortaan een mooi nieuw einde.
Uitzetters bedankt! Nu al zin in de volgende rit.
Jessica Balm